Ό ΛΑΤΥΌ "&? Π()ΙΤΙ?ΜΟΣ Η "ΜΕΓΑΛΗ ΙΑΕΑ" ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΌΑ ΙΛΡΟΛΟΓ'ΉΜΑΤΔ Στην μίζερη νεοελληνική πνευµατική ζωή αρκεί να γραφεί µιά φορά κάποια ανακρίβεια, από σκοπιμότητα ή άγνοια, για να γίνει επίσημη θέση και να επαναλαµβάνεται άκοιτα, χωρίς να ξαναπεράσει από έλεγχο της γνησιότητας της. Αυτό έγινε και µε την ερμηνεία των τοιχογραφιών σε παλιά αρχοντικά, της Βόρειας κυρίως Ελλάδας, που παριστάνουν την Κωνσταντινούπολη. Επειδή βόλευε στην εδραίωση της "Μεγάλης Ιδέας" επαναλαμβάνε- ται, σχεδόν πανομοιότυπα,πδς οι παραστάσεις αυτές εκφράζουν "το πατριωτικόν αίσθημα* για την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κι αυτό όχι µόνο όταν το "ιδανικό" της Μεγάλης Ιδέας κυκλοφορούσε άνετα στον ελληνικό χώρο αλλά και αφού πιά είχε θαφτεί οριστικά στα 1922 μέσα στη φωτιά, το αίμα και το δάκρυ της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κανένας δε σκέφτηκε πως δεν είναι µόνο η Πόλη που εµφανίζεται στις τοιχογραφίες αλλά και η Βενετιά, η Βιέννη, η Μαδρίτη, η Φραγκφούρτη, η Χαλκίδα και άλλες µεγάλες πολι- τείες. 0 υποφαινόµενος, εδώ και τριαντατρία χρόνια, σε άρθρο του που αναδημοσιεύΘηκε στα "Βήµατα#'προσπάθησε να Βάλει τα πράγματα στη θέση τους γράφοντας "..η Βιέννη, η Βενετιά, η Πόλη, τόσες άλλες πολιτείες, γίνονται κέντρα οικονοµικής δραστηριότητας των Ελλήνων οι οποίοι ζυμώνονται και με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα της εποχής τους. ?υγχρόνως τα προοδευμένα μέρη της Ελλάδας έρχονται σε εμπορική συναλλαγή µε τους τόπους αυτούς. ΄Ετσι φτάνει ως τις πολιτείες και τα χωριά µας ο θρύλος για τις μεγάλες πολιτείες µε τα παλάτια και τις εκκλησίες, τις απέραντες πλατείες και τα φο- βερά κ;στρα τους" Λογής κεντήματα, βαρύτιµα υφάσµατα, χρυσαφικά, πολύτιμες πέτρες και άλλα καλά που στέλνουν οι απόδηµοι ή φέρνουν οι ξενητεμμένοι ανάβουν τη φαντασία των ραγιάδων. Ξαναθυµίζω εδώ το γνωστό νανούρισµα Κοιμήσου, σου παράγγειλα στην Πόλη τα χρυσά σου στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαµαντικά σου Ωστόσο, η πόλη εμφανίζεται συχνότερα από τις άλλες µεγάλες πολιτείες. Εύκολη, αλ- λά όχι αληθινή, η αναφορά στον πατριω.τισµό των Ελλήνων, στη "Μεγάλη Ιδέα" από το 18¢ αιώνα, δηλαδή πολύ πριν μπεί σε κυκλοφορία. Ας το πούμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Πρόκειται για µίµηση τούρκικης συνήθειας, όπως συνέβαινε και σε πολλά άλλα στοιχεία της ζωής των αρχόντων της εποχής, όπως η φορεσιά , το σταυροπόδι, το μακρύ τσιµπούκι και τόσα άλλα. Θα μπορούσα εδώ να παραθέσω δεκάδες τοιχογραφιών της Πόλης σετ!1µιά. Περιορίζοµαι, γιά την ώρα, σε μερικές έντυπες μαρτυρίες που αναφέρονται σε μή θρησ- κευτικά τουρκικά κτίσματα. Επειδή το σημείωµα τούτο δεν προορίζεται να δημοσιευ8εί σε ειδικό περιοδικό περιορίζοµαι στις απόλυτα απαραίτητες βιβλι0ΥΡαΦιΧ€ς παραπομπές. 2 Από τις αρχές του 19ου αιώνα ο Πουκεβίλ σημειώνει:" Ανεξάρτητα από την πόλη της Κωσταντινούπολης, που τη βρίσκει κανείς να παριστάνεται σε όλα τα σεράγια της Ανατο- λής -υπογράμμιση δική µου- με τη µορφή ενός συρφετού σπιτιών και µιναρέφων, έχοντας φόντο τη θάλασσα, πλοία και ψάρια, γιατί όλα πρέπει να µπούν στη σύνθεση πινάκων αυ- τού του είδους, βλέπει κανένας πολλά γεφύρια ριγµένα πάνω σε ποτάμια, περίπτερα και κοιμητήρια". Κάτι πρέπει να μας θυμίζει η περιγραφή αυτή. "ερικές δεκαετίες αργότερα, ο B. Vncpdp περιγράφοντας τις τοιχογραφίες στο κονάκι του Ψτεμίρ Μπέη στο Πεκίνι, ανά- μεσα στα θέµατά τους αναφέρει την "Κωσταντινούπολη, τη Μέκα, καράβια στη θάλασσα".4 Γραφικό συμπλήρωµα των τοπιογραφιών "πολεµιστές να κόβουν κεφάλια απ'όπου αναβρύζουν βρύσες αιµάτων". Στο σεράγι του Μουχτάρ -Διθαρίτσα Ιωαννίνων- το θέμα εξειδικεύεται. "Υπήρχε εικόνα που έδειχνε την εκτέλεση κάποιου 'Ελληνα"?.ιλϊά και σε σπίτια ελληνι- κά συναντούµε αντίστοιχες γειτονίες "πατριωτικών" θεμάτων. ΄Ετσι, στο σπίτι των αδελ- φών ομαλιά, στην Καστοριά, ανάμεσα σε ετερόκλητα θέματα, εικονίζονται "διάφορα μέρη της Κωνσταντινουπόλεως, ο λλή πασάς έφιππος"ΕΞΞηµειώνουμε ότι στις αρχές του 17ου αι- ώνα υπάρχουν "από της Θεοσώστου πόλεως Καστορίας ευρισκόµενοι πραγµατευτάδες γουναρά- δες εν τή βασιλευούσι των πόλεων? δηλαδή την Κωσταντινούπολη. το κλίμα του μεγαλοϊδεατισμού µπορούµε να εντάξουμε τις µεταγενέστερες απεικονί- σεις της Αγιασοφιάς, όπως είναι ο "Ναός της του Θεού ?οφίας" στις νεοκλασικίζουσες τοιχογραφίες των αρχών του αιώνα µας στο σπίτι τ υ ?τέλιου "ερικάκη στο Λεωνίδι ή τον πίνακα " 0 εν Κωνσταντινουπόλει ιερός ναός της του Θεού γοφίας" του πικολάου Ναργάρηΐ ?τη δεύτερη οι μιναρέδες μετατρέπονται σε πολύ ψηλούς αρχαιοελληνικούς κίονες επάνω στους οποίους υπάρχουν αγάλµατα, καθώς επίσης και σε φανταστικό καμπαναριό κυματίζει η γαλανόλευκος. Μα τότε είναι η εποχή όπου από την έδρα του δάσκαλου, από τον άµβονα και το τυπωµένο χαρτί έχει δηµιουργηθεί το σχετικό ιδεολογικό κλίμα. Μακριά από μας κάθε σκέψη να αµφισβητήσουμε την αγάπη των Ελλήνων προς την πατρί- δα, κυρίως προς την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Μα δεν πρέπει να συγχέουµε τα μεγαλοϊδεά- τικα ανεδαφικά ονειροπολήματα µε το γνήσιο πατριωτισµό που εκδηλώνεται με το χτίσιµο σχολείων και νοσοκοµείων, µε την ίδρυση βιβλιοθηκών και λογής άλλων αγαθών έργων. ΥΙ'Ρ"Ό* &. "&ΚΡΨ' 1. Αναστ. Κ. Ορλάνδου, Τα βυζαντινά µνηµεία της Καστοριάς. αθήνα 1939, σελ. 208 2. Κίτσου Λ. Μακρή, Βήµατα. Αθήνα 1979, σελ. 16 3. …. ΡουαπΕ"11,τπ, "σποτ: πως τα αρκετη, τόμος II, παρ… 18%, σελ. Μη 3. ν. BEPARD, Τουρκία και Ελληνισμός, µετάφραση ". Λυκούδη, αθήνα 1987, σελ. Το 4. Κυρ. Σιµόπουλου, ?ένοι τα ιδιώτες στην Ελλάδα 1800-1810, τόμος Γ1. αθήνα 1975,σξ%λ 3 6. Παντελή Τσαμίση, Η Καστορία και τα µνημεία της. Αθήνα 1949, σελ. 207 7, κξτσου Α, Μακρή, Η Λαϊκή τέχνη του Πηλίου, αθήνα 1976, σελ. 201

• 4… ,… - κόππα)… τΒππΒ΄…΄κπΙ 'ΛΑτκπ'΄ΛππΙρταντι Κατά την Τουρκοκρατία η ύπαρξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είχε ξεχασθεί από τον Ι|ελληνικό λαό. Αναφορές του συναντούμε στο έργο. και τη δράση Ingva που έζησαν κα- τά κανόνα στο Εξωτερικό. To όνομα ΄Ελλην χρησιμοποιείται σπανια και ταντα µε την έννοια του IlLéonxétgn και µάλλιστα σε αντιπαραβολή µε …το Χριστιανό: η μανα του ήταν ΧριστιΤ ανη κι' ο κύρης του ήταν ΄Ελλην. Ας σηµειωσουμε εδω το γλωσσικό αναφοµοίωτο εθνικό 'Ελ- λην. Από πρωτη ματια φαίνεται ότι αυτό επιβάλλεται από μετρικές ανάγκες, ωστόσο δεν …ήταν καθόλου δυσκολο να βρεθει µια αλλη διατύπωση. Για τους Ρωμιούς της Τουρκοκρατίας οι 'Ελληνες ηταν πελωριοι και χεροδύναμοι, τόσο ψηλοί που όταν έπεφταν δε μπορούσαν να ξανασηκωθούν. O I. Θ. Κακριδός συγκέντρωσε στη μελέτη του " Οι Αρχαίοι 'Ελληνες στη Νεοελληνική Παραδοση" πολλές τέτοιες παραδόσεις. Οι θέσεις του είναι καθαρες και Iga1n- | ' γορ|ηματικέςι" Εδω, ό ,τι πρέπει να ξέρουµε είναι .“MQ στο Μεσαίωνα καθε συνειδητός|δεσ- µός*άναµεσα στον chknvaé λαό και στην αρχαια Ελλαδα ειχε λείψει. ΄Ελλην σήμαινε τον ειδωλολατρη και τιποτα άλλο, µια σηµασία που κρατηθηκε ζωντανή ως σήµερα ακόμη στην Ηρήτη."και τονίζει πως "ο ελληνικός λαός ξαναπήρε το όνομα 'Ελληνες πριν από ενάµιση | κόπου αιώνα"-η µελέτη του αυτή γράφτηκε πρώτα στα Γερµανικά το 1966. Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για τα προελληνικά φύλα. 0L npaYpathdI εντυπωσιακές οµοιότητες διακοσμητικων θεματων των Σαρακατσανων με αν- τίφτοιχα θέµατα της προϊστορικής κεραµεικής οφείλεται στη συγγένεια των κοινωνικων I ΄συνθηκών, καθώς πρόκειται για κοινωνίες µε "αρχαϊκή" δοµή. Παρόμοιες αντιστοιχίες υπέρ χουν και σε ηπειρώτικες γκλίτσες µε κυκλαδικά ειδώλια, χωρίς εδώ να αντιµετωπίζονται από τους μελετητές ως επιβιώµατα. ΄Αλλωστε οι Σαρακατσάνοι, τμήµα του ελληνικού λαού που άλλαξε τουλάχιστον δυό φορές θρησκεία και διαμόρφωσε τη φορεσιά και τη γλώσσα του παραλληλα με το σύνολο του ελληνικού λαού θα ήταν'ανεξήγητο να εµµένει επί χιλιετίες μόνο στα διακοσµητικό θέµατα της φορεσιές και της γκλίτσας, είδη καθημερινής χρήσης που Ηρήγορα φθείρονται και συνεπώς αναπαράγονται αδιάκοπα. .Κατό τη Βυζαντινή εποχή και την Τουρκοκρατία η στάση της Ορθόδοξης Έκκλησίας ήταν εχθρική προς την αρχαία τέχνη που την αντιμετώπιζε µόνον ως δημιουργό ειδώλων. Αυτό συνεχίζεται κι όταν γίνεται µερική συυφιλίωση με το αρχαίο ελληνικό πνεύυα. | ΄ , , Ι , …. , Εικονες αρχαιων σοφων συναντουυε στο Άγιον Όρος, στο νησι των Ιωαννίνων, στα τα… χόοια, στο Ήωριά, τη Σιάτιστα. την Κωνσταντινούπολη, τη Βουλγαρία. τη Douuavfa. τη'΄ κράφΛσία. την Παλαιστίνη και αλλού. ΐτο µοναστήρι των Φιλανθρωπινών. τοιχογραφία του 1542, που ό καθηγητής 'ωτήρης Λόκαρης αποδίδει'πειστικά στους αόελφούς…αγιογράωους… Γεώργιο και Άρζγκο &ικοτάρη. παριστάνει τον Πλάτωνα. τον λπολλώνιο. τον Αριστοτέλη. ι 4. ΄ , . , ,; , , ', :. µι. , τον Πλουταρχο και τον Ιειλωνα ενω σε αλλες περιπνωσεις εμφανιζεται o ολων, ο Θαλης ) |… 2 | , . , ο , και άλλοι. Στο μοναστήρι των Φιλανθρωπινων πανω από τις μορφές μια επιγραφή-υας πληρο- . . | φοροί πως Οι επτά σοφοί συνεδρίασαν σε σπίτι των Αθηνών και διακήρυξαν τη θεία εναν- θρώπιση του Χριστού. Λίγο δύσκο€ο, βέβαια, να έγινε αυτή η συνεδρίαση γιατί ο Αριστο- … τέλης γεννήθηκε στα 384 προ Χριστού και ο Πλούταρχος στα 46 μετά Χριστόν. Με την επίδραση των νέων ιδεών και ιδιαίτερα με την ιδεολοηική προετοιμασία της Επανάσταόης, παράλληλα µε το Ρωμιός ή Γρεκός. επανέρχεται και το όνοµα 'Ελληνας ή Ελ- ληνάς, καθώς και η µνήµη της ξεχασµένης αρχαιότητας. Χαρακτημιυτιπό του τρόπου αναδρο- μής στο πάρελθόν ανάλογα µε τις κοινωνικές ή πολιτικές ανάγκες κάθε εποχής -θυμίζω εδώ τη φράση του Κλάουζεβιτς πως ο πόλεµος είναι συνέχιση της πολιτικής µε άλλα μέσα- είναι τογεγον6ς της μονομερούς αναφοράς κατά την περίοδο της επαναστατικής προετοι- μασίας στα πολεµικά κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων. Οι Σπαρτιάτες, η ναυµαχία της Σα- λαμίνας, οι Θερµοπύλες εµφανίζονται όλο και συχνότερα. Αργότερα, καθώς η νέα Ελλάδα πάει να σχηµατίσει το πολιτιστικό της πρόσωπο και να το στηρίξει σε µακριά παράδοση …ανασύρονται απότΐη λήθη φιλοσοφοι και ποιητές.. Θυμίζω|εδώ ασχολίαστο και τον γλωσσαη μυντορισνό|καθώς και τις πάµπολλες Ευριδίκες,'Ευτέρπες και Πηνελόπες µε σεγκούνια ή τους Αγαθοκλείς, Αλκιβιάδηδες και Περικλήδες µε τσαρούχια που κυκλοφορούσαν στα καλ- ντερίμια των χωριών. Σ'6,τι αφορά την τέχνη θυμίζω πρόχειρ την ίδρυση στη Βιέννη, εφτά χρόνια πριν από την Επανάσταση, της Φιλαρχαίου Εταιρείας. Ανάµεσα στους σκοπούς της περιλαμβάνει και "την αναζήτησιν παντός΄είδους αρχαιοτήτων" και παρακάτω προβλέπεται πως "τα συνάχ- θησόµενα αρχαυολογικά πράγµατα αποταµιεύονται εις τας Αθήνας ή εις το Πήλιον ΄Ορος εις τα επί τούτω κτίρια Μουσεία καλούµενα: Στο 9ο άρθρο σημειώνεται:" Η Εταιρεία επι- τρέπει εις τα μέλη της, ίνα φέρωσι ως σηµείον της αυτής συγκαταριθμήσεως εν δακτύλιον χρυσούν µεν δια τους ευεργέτας, χαλκούν δε δια τους συνηγόρους, φέρον την Γλαύκα µετά της έσωθεν επιγραφής Φιλομούσων, τα μέλη δε τα ανήκοντα εις το Γυμνάσιον του Πηλίου όρους φέρουσι και αυτό ως παράσημον εν δακτύλιον με την εικόνα του Κενταύρου και του Αχιλλέως".Στο ίδιο κλίµα εντάσσετπικαι η γνωστή φράση του Μακρυγιάννη "γι αυτά πολε- µούμεότάν θέλησε και πέτυχε να*αποτρέψει κάποιον αγωνιστή να πουλήσει αρχαίο άγαλμα σε ξένον περιηγητή.. Αργότερα έχουµε την ελληνική προσθήκη στο θέατρο των σκιών της φιγούρα;του Μεγαλέξαντρου µε περικεφαλαία, θώρακα, δόρυ και ασπίδα. 3ίναι από τα λίγα πρόσωπα του θιάσου που είναι σοβαρά, το φέρσιυ6 του είναι αξιοπρεπές και οι πράξεις του παληκαρίσιες. Κατά το 19ο αιώνα και τις αρχές του ΖΟού, µε την επικράτηση του νεοκλασικισμού στην επίσηµη ελληνική τέχνη και την ακτινοβολία του προς το χωρικό περίγυρο, µορφές από | την αρχαία τέχνη Έμφανίζονται σε τοιχογραφίες αρχοντικών της Βόρειας Ελλάδας -στο Πά- .-.... - ,,…-…-… με. .- . ,.-.-.…..…- I «Ο . πιγκο, στη Νέ8εσκα. το σημερινό Νυμφαίο, στην Καστοριά αλλά και.στο Λεωνίδι της Πε- ΄ λοποννήσου.-Χαρακτηριστικό αυτών των απεικονίσεων στην πλειοψηφία τους είναι η υποδή- | λωση της προέλευσής τους από αγάλματα με τη μονόχρωμη απόδοσή τους µόνο µε σκιοφωτισ- | . µό… χημειώνουμε, τέλος. την απομίυηση αρχιτεκτονικών στοιχείων της κλασικής οικοδο- μίας uc kurcxfi υλικά π.χ. μαρμάρινων φορουσιών µε κεραµεικά, ισοδοµικής τοιχοποιΐας με σοσβα και αλλα. Η΄7ξζ,ς΄ΑΜηΚρΗΣ- ",…